Ik praat, wanneer ik praat, veel. En daarbij herhaal ik mezelf vaak. Soms heb ik dat door, vaak wordt het in een gesprek tegen me gezegd. Ik praat vaak heel gedetailleerd en weet feilloos mijn weg terug te vinden naar mijn hoofdlijn van het verhaal maar heb niet door dat ik mijn gesprekspartner allang kwijt ben. Het is geen eigenschap waar ik trots op ben,   natuurlijk. Ik heb voor mezelf op een rijtje gezet wanneer ik mezelf herhaal en waar dit door zou kunnen komen.

Slechte remming

Dit voelt als de meest voor de hand liggende boosdoener. Wanneer ik praat over een nieuw ontdekte passie ( en dat is om de zoveel tijd een nieuw onderwerp waar ik me in verdiept heb ) verdwijnen de remmen. In ieder geval bij mensen waarbij ik mezelf kan zijn. In de loop der tijd heb ik wel geleerd om te letten op signalen van verveling bij mijn gesprekspartner maar stoppen met praten is voor mij op zon moment erg moeilijk. Het heeft er bij mij ook een beetje mee te maken dat ik niet goed begrijp dat iemand anders niet enthousiast wordt van alle nieuwe inzichten die ik heb opgedaan en daarom er vanuit ga dat de persoon met wie ik praat mij niet goed begrijpt. Het gevolg is dat ik hetzelfde verhaal nogmaals vertel in de hoop op een andere reactie. Slechte remming is een onderdeel van een verminderde uitvoerende functie ,het komt er op neer dat ik letterlijk de rem er niet op kan zetten. Eigenlijk is het allemaal één grote geval van ” Help -ik ben praten en ik kan niet stoppen ! ”

Compulsief herhalen

Zomaar een willekeurig gesprek:

Ik: “Gaan we vrijdag naar het strand ?”

Ander: “Ja”

Ik: “Oke, dus vrijdag gaan we naar het strand

tien minuten later…

“vrijdag gaan we naar het strand he”

” Ja, Autivrouw, we gaan vrijdag naar het strand. Dat zei ik net toch”

In mezelf mompelend: ” vrijdag gaan we naar het strand. oke, we gaan vrijdag naar het strand

Om vervolgens een half uur later op mijn tong te bijten om het niet nogmaals te vragen.

Heel vermoeiend gedrag is dit. Voor mezelf maar ook voor mijn omgeving. Wanneer ik zo’n riedeltje in mijn hoofd heb die maar niet wilt stoppen ga ik mezelf bezighouden met iets anders.

Problemen groter maken dan ze zijn

Ik ben een kei in van iets kleins dat zou kunnen gebeuren in mijn hoofs een ramp maken die zijn gevolgen niet kent. En dat doe ik niet alleen in mijn hoofd, als mijn brein eenmaal op die trein richting rampspoed zit kan mijn omgeving zeggen wat ze willen. Je krijgt mij er niet meer vanaf. Niemand zit te wachten op iemand die ‘negatief’ is. Die feilloos alle risico’s kan benoemen en constant bevestiging zoekt van dat wat er in mijn hoofd omgaat.

Want die bevestiging komt niet omdat mijn angsten of irrationeel zijn of de gevolgen van het niet gaan van dingen zoals ik die had bedacht vaak helemaal niet zo groot en ernstig zijn.

Soms stopt deze gedachtenstroom even wanneer iemand mij een logischer uitkomst laat zien van het probleem wat ik heb bedacht. Maar dat duurt meestal niet lang omdat die trein in mijn hoofd doordendert.

Ik blijf dezelfde negatieve vragen herhalen totdat ik een meer geruststellend antwoord krijg. Wat een onmogelijke opgave is voor de ‘geruststeller’ daar mijn angsten irrationeel zijn.

Mijn (hele) korte termijngeheugen

Soms is het blijven herhalen van dingen die ik al gezegd heb simpelweg het niet meer weten wat ik al gezegd heb, of aan wie ik het al verteld heb. Dit gebeurd vaak wanneer ik me ongemakkelijk voel of onzeker ben over hoe ik overkom. Door de spanning vergeet ik mijn verhaallijn en verbindt verkeerde stukjes uit mijn verhaal aan elkaar waardoor ik de draad kwijt raak en sommige dingen dan maar nog een keer vertel.

Non verbale tekens missen

Om er zeker van te zijn dat iemand mij gehoord heeft of uberhaubt luistert naar wat ik zeg heb ik het nodig dat iemand dat letterlijk uitspreekt. Anders ga ik het net zo lang herhalen tot ik een reactie krijg. Bij mensen waar ik me op mijn gemak voel in ieder geval. In een sociaal ongemakkelijke situatie voel ik dat er iets niet goed gaat maar heb geen idee wat en breek het gesprek dan maar halverwege af.

Daarnaast ben ik best goed in mijn punt maken, het kost me alleen wat tijd. Waar anderen een verhaal vertellen in een logische volgorde, zeg van a-z. ( en daarbij begrijpen dat je niet alle letters van het alfabet hoeft af te gaan ) loopt een verhaal bij mij iets anders. Uiteindelijk kom ik wel bij z. maar wel via alle letters van het alfabet via een voor een ander niet altijd logische volgorde. Bij mij is elk detail belangrijk voor het verhaal. En ik weet rationeel wel dat dat niet zo is maar weet niet wat ik weg kan laten en wat niet. Hoofdzaken van bijzaken scheiden is bij autisme erg moeilijk.